Transformacja gospodarcza w Polsce po 1989 roku stanowiła fundamentalną zmianę systemu ekonomicznego kraju, przekształcając gospodarkę centralnie planowaną w wolnorynkową.
Plan Balcerowicza był kluczowym elementem przemian gospodarczych w Polsce na przełomie lat 1989/1990. Program ten, wprowadzony przez ówczesnego ministra finansów Leszka Balcerowicza, zakładał szereg radykalnych reform mających na celu stabilizację gospodarki i wprowadzenie mechanizmu rynkowego. Główne założenia obejmowały walkę z hiperinflacją, liberalizację cen, wprowadzenie wymienialności złotego, prywatyzację przedsiębiorstw państwowych oraz otwarcie polskiej gospodarki na rynki międzynarodowe. Skutki transformacji gospodarczej w Polsce po 1989 były złożone - z jednej strony doprowadziły do wzrostu bezrobocia i czasowego spadku poziomu życia części społeczeństwa, z drugiej jednak umożliwiły modernizację gospodarki i jej integrację z systemem światowym.
Transformacja ustrojowa i gospodarcza w Polsce po 1989 przyniosła fundamentalne zmiany w funkcjonowaniu państwa i społeczeństwa. Mechanizm rynkowy wprowadził nowe zasady gospodarowania, gdzie ceny kształtowane są przez popyt i podaż, a nie przez centralne planowanie. Transformacja społeczna w Polsce po 1989 doprowadziła do powstania klasy średniej, zmiany struktury zatrudnienia i modernizacji społeczeństwa. Mimo trudności początkowego okresu, takich jak bezrobocie strukturalne czy upadek niektórych gałęzi przemysłu, długofalowe efekty transformacji oceniane są pozytywnie. Polska gospodarka stała się konkurencyjna na arenie międzynarodowej, wzrósł poziom życia obywateli, a członkostwo w Unii Europejskiej przyspieszyło proces modernizacji kraju. Zmiany ustrojowe w Polsce po 1989 stworzyły podstawy nowoczesnego państwa demokratycznego z gospodarką wolnorynkową, co uznawane jest za jeden z najbardziej udanych przykładów transformacji ustrojowej w Europie Środkowo-Wschodniej.
