Dysocjacja elektrolityczna i teorie kwasów i zasad
Dysocjacja elektrolityczna to proces rozkładu cząsteczek na jony pod wpływem wody. Substancje, których roztwory przewodzą prąd elektryczny, nazywamy elektrolitami. W zależności od stopnia dysocjacji, dzielimy je na mocne i słabe.
Mocne elektrolity dysocjują prawie w 100% - to większość soli, mocne kwasy i zasady. Proces jest praktycznie nieodwracalny. Słabe elektrolity, jak słabe kwasy i zasady, dysocjują tylko częściowo. Ciekawe jest to, że im bardziej rozcieńczamy roztwór słabego elektrolitu, tym więcej cząsteczek ulega rozpadowi.
Teoria kwasów i zasad ma kilka ujęć. Według Arrheniusa, kwasy to związki zwiększające stężenie jonów H⁺ w roztworze, a zasady zwiększają stężenie jonów OH⁻. Brönsted-Lowry definiują kwasy jako donory protonów, a zasady jako akceptory. Z kolei teoria Lewisa opiera się na parach elektronowych - kwasy to akceptory par elektronowych, a zasady to ich donory.
Ciekawostka: Gdy zapisujemy równanie dysocjacji, na przykład HCl → H⁺ + Cl⁻, nad strzałką umieszczamy H₂O, by pokazać, że to woda umożliwia ten proces!
Sole powstają w wyniku reakcji kwasów z zasadami i dysocjują na kationy metali (lub kationy amonowe) i aniony reszt kwasowych. Ich wzór ogólny to Me₍ₙ₎R₍ₘ₎, a równanie dysocjacji: Me₍ₙ₎R₍ₘ₎ → nMe^m+ + mR^n−.