Elektrolity i nieelektrolity

Rozdział ten wprowadza kluczowe pojęcia dotyczące roztworów, elektrolitów i nieelektrolitów. Roztwór definiuje się jako mieszaninę jednorodną składającą się z co najmniej dwóch składników: substancji rozpuszczonej i rozpuszczalnika. Klasyfikacja roztworów obejmuje podział ze względu na stan skupienia (gazowe, ciekłe, stałe) oraz zawartość substancji rozpuszczonej (nasycone, nienasycone, przesycone).

Definicja: Roztwór nasycony to taki, w którym nie można rozpuścić więcej substancji, ponieważ osiągnął on maksymalną pojemność rozpuszczania.

Definicja: Roztwór nienasycony to taki, w którym można jeszcze rozpuścić dodatkową ilość substancji.

Definicja: Roztwór przesycony zawiera więcej rozpuszczonej substancji niż normalnie możliwe w danych warunkach.

Elektrolity to substancje, których cząsteczki są zbudowane na podstawie wiązań jonowych. Do tej grupy zaliczamy kwasy, zasady i sole. Charakterystyczną cechą elektrolitów jest zdolność do przewodzenia prądu elektrycznego w stanie stopionym i w roztworach wodnych. Warto zauważyć, że w postaci krystalicznej elektrolity nie przewodzą prądu.

Highlight: Cząsteczki elektrolitów w roztworach wodnych ulegają samorzutnej dysocjacji elektrolitycznej, czyli rozpadowi na tworzące je jony.

Przedstawiono przykłady dysocjacji różnych związków chemicznych, takich jak NaCl, ZnSO4, HNO3 i KOH, pokazując, jak rozpadają się one na jony w roztworze.

Definicja: Nieelektrolity to związki chemiczne, które po rozpuszczeniu w wodzie nie przewodzą elektryczności, ponieważ nie tworzą jonów.

Ta fundamentalna różnica między elektrolitami a nieelektrolitami jest kluczowa dla zrozumienia zachowania różnych substancji w roztworach wodnych i ich zdolności do przewodzenia prądu elektrycznego.