Wiązania kowalencyjne niespolaryzowane

Wiązanie kowalencyjne niespolaryzowane, zwane też atomowym, tworzy się między atomami niemetali o podobnej elektroujemności. Różnica elektroujemności między atomami jest mniejsza niż 0,4. Przykładem takiego wiązania jest cząsteczka wodoru H₂, gdzie oba atomy wodoru mają tę samą elektroujemność. W wyniku utworzenia wiązania atomy dążą do uzyskania konfiguracji dubletu lub oktetu elektronowego.

Definicja: Wiązanie kowalencyjne (atomowe) to wiązanie chemiczne polegające na uwspólnieniu elektronów walencyjnych przez łączące się atomy.

Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane powstaje, gdy różnica elektroujemności między atomami mieści się w przedziale od 0,4 do 1,7. Przykładem jest cząsteczka fluorowodoru HF, gdzie mimo dużej różnicy elektroujemności (4,0 - 2,2 = 1,8) nadal mamy do czynienia z wiązaniem kowalencyjnym spolaryzowanym.

Przykład: Cząsteczka dwusiarczku węgla CS₂ jest przykładem związku z wiązaniami kowalencyjnymi niespolaryzowanymi, gdyż różnica elektroujemności między węglem a siarką jest niewielka.

Wiązania kowalencyjne spolaryzowane i koordynacyjne

Wiązanie kowalencyjne spolaryzowane charakteryzuje się nierównomiernym rozkładem gęstości elektronowej między atomami. Przykładem jest cząsteczka dwutlenku siarki SO₂, gdzie różnica elektroujemności między siarką (2,6) a tlenem (3,4) wynosi 0,8, co mieści się w zakresie wiązania spolaryzowanego.

Wiązania koordynacyjne, zwane też donorowo-akceptorowymi, to szczególny rodzaj wiązań kowalencyjnych. W tym przypadku wspólna para elektronowa pochodzi od jednego atomu (donora), a drugi atom (akceptor) udostępnia wolny orbital. Przykładem jest cząsteczka wody H₂O, gdzie tlen jest donorem pary elektronowej.

Highlight: Kiedy jest wiązanie kowalencyjne spolaryzowane? Gdy różnica elektroujemności między atomami wynosi od 0,4 do 1,7.

Vocabulary: Wiązanie donorowo-akceptorowe powstaje w wyniku przekazania pary elektronowej od atomu donora do akceptora.

Warto zauważyć, że niektóre związki, jak dwutlenek węgla CO₂, w stanie stałym tworzą kryształy cząsteczkowe, gdzie cząsteczki są połączone słabymi oddziaływaniami van der Waalsa. Natomiast dwutlenek krzemu SiO₂ tworzy kryształ kowalencyjny o strukturze ciągłej sieci.