Stoicyzm to starożytny nurt filozoficzny, który powstał w Atenach za sprawą Zenona z Kition. Ta szkoła filozoficzna koncentrowała się na życiu w zgodzie z naturą i rozumem, ucząc jak zachować spokój ducha w obliczu przeciwności losu.
Główne założenia stoicyzmu opierają się na przekonaniu, że szczęście nie zależy od zewnętrznych okoliczności, ale od naszego stosunku do nich. Nauka etyczna stoicyzmu podkreśla znaczenie samokontroli, akceptacji rzeczy, na które nie mamy wpływu oraz rozwijania cnót takich jak mądrość, sprawiedliwość, odwaga i umiarkowanie. W przeciwieństwie do epikureizmu, który wiązał szczęście z przyjemnością (hedonizm), stoicy uważali, że prawdziwe szczęście można osiągnąć tylko poprzez życie cnotliwe i zgodne z naturą.
Stoicy rozwinęli także kompleksową teorię poznania, która różniła się od sceptycyzmu. Podczas gdy sceptycy kwestionowali możliwość pewnego poznania, stoicy wierzyli, że poprzez właściwe używanie rozumu możemy dojść do prawdziwej wiedzy o świecie. Ich filozofia miała ogromny wpływ na rozwój myśli zachodniej i do dziś inspiruje ludzi na całym świecie. Stoicyzm uczy, że kluczem do szczęśliwego życia jest skupienie się na tym, co możemy kontrolować, akceptacja nieuchronnych zmian i dążenie do doskonalenia charakteru poprzez codzienne praktykowanie cnót. Ta filozofia życiowa pomaga w radzeniu sobie ze stresem, niepewnością i trudnościami, ucząc jak zachować wewnętrzny spokój niezależnie od zewnętrznych okoliczności.
