W XVII wieku Polska była świadkiem niezwykłego rozkwitu kultury szlacheckiej, która wyróżniała się na tle całej Europy. Sarmatyzm w Europie XVII wieku stał się dominującym nurtem kulturowym, kształtującym nie tylko sztukę, ale również mentalność ówczesnej szlachty. Charakterystycznym elementem tego okresu była polska złota wolność szlachecka, która dawała szlachcie szereg przywilejów i swobód politycznych, w tym prawo do wyboru króla czy uczestnictwa w sejmikach.
Architektura tego okresu była niezwykle bogata i ozdobna. Barokowe ornamenty architektoniczne zdobiły zarówno świątynie, jak i rezydencje magnackie. Charakterystyczne dla tego stylu były masywne kolumny, złocone kopuły, bogate sztukaterie i malowidła ścienne. Wnętrza pałaców i dworów szlacheckich wypełnione były cennymi dziełami sztuki, orientalnymi dywanami i meblami, które świadczyły o zamożności i wysokiej pozycji społecznej właścicieli.
Życie codzienne szlachty było ściśle związane z tradycją i obyczajowością sarmacką. Szlachta nosiła charakterystyczne stroje: żupany, kontusze i pasy kontuszowe, często sprowadzane z Persji. Popularność zyskały również wschodnie elementy kultury, takie jak broń, tkaniny czy sposób prowadzenia gospodarstwa. Edukacja młodych szlachciców obejmowała nie tylko naukę łaciny i retoryki, ale także sztukę fechtunku i jazdy konnej. Dwory szlacheckie były centrami życia kulturalnego i politycznego, gdzie organizowano uczty, polowania i spotkania towarzyskie, podczas których kultywowano tradycje sarmackie.
