Morze jest jednym z najważniejszych czynników kształtujących powierzchnię Ziemi poprzez swoją rzeźbotwórczą działalność.
Budująca działalność morza (akumulacyjna) polega na osadzaniu materiału skalnego transportowanego przez fale. W wyniku tej działalności powstają charakterystyczne formy, takie jak mierzeje, kosy i plaże. Na polskim wybrzeżu Bałtyku najlepszym przykładem jest Mierzeja Helska i wybrzeża mierzejowo-zalewowe w Polsce. Proces akumulacji jest szczególnie widoczny w zatokach i miejscach, gdzie prądy morskie tracą swoją siłę.
Niszcząca działalność morza (abrazyjna) przejawia się głównie poprzez podcinanie klifów przez fale morskie. Proces ten jest najbardziej intensywny podczas sztormów, gdy siła fal jest największa. W Polsce przykładem są klify na wyspie Wolin i w Gdyni Orłowie. Wśród typów wybrzeży wyróżniamy: wybrzeża wysokie (klifowe), niskie (płaskie), wybrzeża szkierowe (charakterystyczne dla Skandynawii), riasowe (zatopione doliny rzeczne) oraz wybrzeże dalmatyńskie (równoległe do brzegu wyspy). Typy wybrzeży w Europie są bardzo zróżnicowane ze względu na różnorodność budowy geologicznej i procesów, które je ukształtowały. Typy wybrzeży Bałtyku w Polsce to głównie wybrzeża mierzejowo-zalewowe oraz klifowe, które stanowią charakterystyczny element krajobrazu nadmorskiego.