Hellenizm - złota era kulturowego przenikania
Hellenizm trwał od śmierci Aleksandra Wielkiego (323 r. p.n.e.) do włączenia Egiptu do państwa rzymskiego (30 r. p.n.e.). Na obszarze dawnego imperium macedońskiego rozwinęła się kultura hellenistyczna, będąca fascynującym połączeniem kultury greckiej z kulturami Wschodu – egipską, perską, mezopotamską i bliskowschodnią.
Na podbitych terenach powstawały budowle związane z kulturą grecką: teatry, gimnazjony i świątynie poświęcone greckim bogom. Władcy państw hellenistycznych popierali napływ osadników z Grecji i Macedonii, którzy rozpowszechniali język, prawa i zwyczaje greckie.
Pojawiły się nowe zjawiska religijne: kult władców zapoczątkowany przez Aleksandra oraz synkretyzm religijny – łączenie cech bóstw greckich i wschodnich. Głównymi ośrodkami kultury hellenistycznej były Aleksandria, Antiochia, Pergamon i Rodos, gdzie funkcjonowały instytucje naukowe jak Muzeum czy słynna Biblioteka Aleksandryjska.
💡 Filozofia hellenistyczna oferowała różne drogi do szczęścia: stoicy (Zenon z Kition) zalecali życie w harmonii z naturą i działanie dla dobra innych, epikurejczycy (Epikur z Aten) poszukiwali spokoju umysłu, a cynicy (Diogenes z Synopy) proponowali wyrzeczenie się dóbr materialnych.
Literatura hellenistyczna rozkwitała dzięki takim twórcom jak Teokryt (sielanki), Kallimach (poezja) i Polibiusz (Dzieje). Ten okres to czas intensywnej wymiany intelektualnej i artystycznej, który na zawsze zmienił oblicze starożytnego świata.