Ameryka Łacińska i dekolonizacja
Hiszpańskie imperium w Ameryce składało się z 4 wicekrólestw (Rio Platy, Nowej Grenady, Nowej Hiszpanii, Peru) oraz 4 kapitanii (Chile, Wenezueli, Guatemali, Kuby). Struktura społeczna była wyraźnie rozwarstwiona - kreole (potomkowie białych osadników) czuli się dyskryminowani wobec Hiszpanów, co budziło ich niezadowolenie. Obok nich żyli Metysi (potomkowie białych i Indian) oraz rdzenna ludność indiańska.
Prawdziwa walka o niepodległość rozpoczęła się po zajęciu Hiszpanii przez Napoleona. Kreole przejęli władzę tworząc junty (rady prowincjonalne), a następnie Kongresy Narodowe ogłaszające niepodległość kolejnych regionów. Mimo prób stłumienia ruchów niepodległościowych przez hiszpańskiego króla Ferdynanda VII, proces był już nie do zatrzymania.
Na południu kontynentu walką kierował José de San Martin, który doprowadził do niepodległości Argentyny (1816) i Chile (1820), odnosząc kluczowe zwycięstwa pod Chacabuco i Maipo. Ostateczny cios Hiszpanii zadano w 1824 roku w bitwie pod Ayacucho, a rok później niepodległość ogłosiła Boliwia.
Warto wiedzieć: Kreole choć byli potomkami Europejczyków, nie mieli takich samych praw jak Hiszpanie urodzeni w metropolii, co stało się główną przyczyną ich buntu przeciwko koronie hiszpańskiej.