Kongres wiedeński był jednym z najważniejszych wydarzeń w historii Europy XIX wieku, trwającym od września 1814 do czerwca 1815 roku. Głównym celem było uporządkowanie sytuacji w Europie po okresie wojen napoleońskich i ustanowienie nowego ładu politycznego.
Najważniejszymi uczestnikami kongresu wiedeńskiego byli przedstawiciele zwycięskich mocarstw: Austrii (książę Metternich), Rosji (car Aleksander I), Prus (król Fryderyk Wilhelm III) i Wielkiej Brytanii (lord Castlereagh). Postanowienia kongresu wiedeńskiego opierały się na trzech fundamentalnych zasadach: legitymizmu (przywrócenie władzy prawowitym monarchom), restauracji (odbudowa przedrewolucyjnego porządku) oraz równowagi sił między mocarstwami. W ramach tych ustaleń dokonano nowego podziału terytorialnego Europy: Francja powróciła do granic z 1792 roku, utworzono Królestwo Niderlandów, wzmocniono Prusy i Austrię, a Rosja otrzymała większość Księstwa Warszawskiego.
Skutki kongresu wiedeńskiego były dalekosiężne i wpłynęły na kształt Europy przez następne dekady. Utworzono Święte Przymierze, które miało strzec ustalonego porządku i przeciwdziałać ruchom rewolucyjnym. System wiedeński zapewnił względny pokój w Europie na prawie 40 lat, choć jednocześnie hamował rozwój ruchów narodowowyzwoleńczych i liberalnych. Europa po kongresie wiedeńskim została zdominowana przez konserwatywne monarchie, które skutecznie blokowały wszelkie próby demokratycznych przemian. Mimo to, kongres wiedeński uznawany jest za pierwszy nowoczesny przykład międzynarodowej współpracy dyplomatycznej na tak szeroką skalę.
