Barok to złożona epoka w dziejach kultury europejskiej, charakteryzująca się szczególnym napięciem między przeciwstawnymi wartościami i ideami.
Literatura baroku wyróżniała się bogactwem form i środków wyrazu, gdzie dominowały koncepty, paradoksy i metafory. Najważniejsi twórcy baroku w Polsce to Jan Andrzej Morsztyn, Daniel Naborowski i Wacław Potocki, którzy tworzyli poezję pełną napięć i kontrastów. Sarmatyzm Barok stanowił unikalny nurt kulturowy szlachty polskiej, łączący tradycje antyczne z lokalną obyczajowością. W tym okresie powstały najważniejsze dzieła literackie baroku jak "Pamiętniki" Jana Chryzostoma Paska czy poezje Mikołaja Sępa-Szarzyńskiego.
Filozofia baroku koncentrowała się wokół fundamentalnych pytań o naturę rzeczywistości i poznania. Filozofowie baroku jak Kartezjusz i Pascal reprezentowali odmienne podejścia do racjonalizmu i wiary. Wpływ kontrreformacji na kulturę baroku był znaczący - Kościół katolicki promował sztukę jako narzędzie ewangelizacji, co wpłynęło na rozwój teatru i architektury sakralnej. Mistycyzm barok i sceptycyzm barok odzwierciedlały dualistyczne postrzeganie świata, charakterystyczne dla tej epoki. Teatralizacja życia barok przejawiała się w ceremonialności życia dworskiego i religijnego, gdzie forma często przeważała nad treścią. Cechy baroku to przede wszystkim dynamizm, niepokój, kontrast oraz zamiłowanie do przepychu i teatralności. Barok w Polsce rozwijał się pod silnym wpływem kultury sarmackiej, tworząc unikalne połączenie tradycji wschodnich i zachodnich.
