Napaść na Polskę 1939
II wojna światowa rozpoczęła się atakiem Niemiec na Polskę 1 września 1939 roku i trwała do 30 maja 1945 roku. Niemcy zastosowali tzw. wojnę błyskawiczną (Blitzkrieg), która polegała na koncentracji ataku w wybranych punktach frontu zamiast równomiernego natarcia. Najpierw uderzały czołgi wspierane przez lotnictwo, przełamując linie obronne, a następnie wkraczała szybko przemieszczająca się piechota, która okrążała i niszczyła wojska przeciwnika.
Polski plan obrony opierał się na kilku założeniach. Przede wszystkim liczyliśmy na pomoc zachodnich sojuszników - Wielkiej Brytanii i Francji, którzy obiecali natychmiastowe wsparcie lotnicze, a po 15 dniach atak lądowy na Niemcy. Zdecydowano się też na obronę całej zachodniej granicy (1700 km), co doprowadziło do rozproszenia polskich sił. Planowano również stopniowe wycofywanie się za Wisłę, a w ostateczności w kierunku granicy z Rumunią.
Kampania wrześniowa rozpoczęła się od niemieckiego ataku na Westerplatte i Wieluń. Sytuację Polski dramatycznie pogorszył atak Armii Czerwonej 17 września 1939 roku od wschodu. W nocy z 17 na 18 września polskie władze - prezydent Ignacy Mościcki, rząd oraz naczelny wódz Edward Rydz-Śmigły przekroczyli granicę Rumunii, ewakuując się z kraju.
Warto wiedzieć! Wojna błyskawiczna (Blitzkrieg) była nową taktyką wojenną, która zaskoczyła Polskę i pozwoliła Niemcom na szybkie zwycięstwo. Była to rewolucja w prowadzeniu działań wojennych w porównaniu do statycznej wojny okopowej z I wojny światowej.