Zamek, wyszkolenie i pasowanie
Rycerze mieszkali w zamkach, wieżach obronnych lub drewnianych dworach. Zamki nie tylko chroniły swoich mieszkańców, ale też okoliczną ludność podczas najazdów. W czasach pokoju pełniły funkcję sądu, a ich załogi pilnowały bezpieczeństwa podróżnych.
Droga do zostania rycerzem była długa i tylko syn rycerza mógł nią podążać. Najpierw jako paź 7−14lat mieszkał na zamku innego rycerza, służył mu, uczył się jazdy konnej i walki. Potem jako giermek 14−21lat nosił broń, dbał o wyposażenie rycerza i towarzyszył mu w bitwach.
Jeśli giermek ukończył 21 lat i wykazał się w walce, mógł zostać pasowany na rycerza. Ceremonia była bardzo uroczysta – kandydat całą noc się modlił, brał kąpiel na znak oczyszczenia z grzechów, składał przysięgę, a król uderzał go mieczem w ramiona i ogłaszał rycerzem. Potem otrzymywał pas rycerski (stąd "pasowanie"), miecz, zbroję i ostrogi – metalowe nakładki na buty służące do kierowania koniem.
Zapamiętaj! Pasowanie na rycerza było jednym z najważniejszych momentów w życiu młodego szlachcica - oznaczało pełne wejście w dorosłe życie i uzyskanie wszystkich praw rycerskich.