W średniowiecznej Europie kultura rycerska stanowiła fundament życia szlacheckiego, kształtując wartości i zwyczaje, które przetrwały do dziś. Życie rycerza w średniowieczu było ściśle związane z kodeksem honorowym i wieloletnim procesem wychowania.
Wychowanie rycerskie w średniowieczu rozpoczynało się już w wieku 7 lat, gdy młody chłopiec zostawał paziem na dworze możnego pana. Uczył się tam podstaw etykiety, władania bronią i jazdy konnej. W wieku 14 lat zostawał giermkiem, pogłębiając swoją edukację wojskową i dworską. Kulminacyjnym momentem było pasowanie na rycerza, które następowało zwykle około 21 roku życia. Ceremonia ta była niezwykle uroczysta - kandydat spędzał noc na modlitwie, następnie otrzymywał błogosławieństwo kapłana, a senior ceremonialnie uderzał go mieczem w ramię, nadając tytuł rycerski.
Turnieje rycerskie w średniowieczu były nie tylko okazją do zaprezentowania umiejętności bojowych, ale również istotnym elementem życia społecznego. Rycerze przestrzegali szczegółowego kodeksu zachowania, który obejmował zasady walki, traktowania przeciwnika i oddawania czci damom dworu. Obyczaje rycerskie takie jak kurtuazja, honor i wierność przetrwały w kulturze europejskiej do czasów współczesnych. Średniowieczny rycerz musiał być nie tylko sprawnym wojownikiem, ale także człowiekiem wykształconym - znającym poezję, muzykę i zasady dobrego wychowania. Jego zbroja i ekwipunek były niezwykle kosztowne, co sprawiało, że rycerstwo było elitarną grupą społeczną. Współcześnie wiele elementów kultury rycerskiej znajduje odzwierciedlenie w ceremoniale wojskowym, kodeksach honorowych i zasadach savoir-vivre'u.
