Od konsulatu do cesarstwa
Przejęcie władzy przez Napoleona Bonapartego nie było przypadkiem, ale reakcją na poważny kryzys polityczny. Dyrektoriat (rząd francuski od 1795 r.) pogrążył się w skandalach finansowych i korupcji, co podważyło zaufanie obywateli. Burżuazja, chcąc zachować zdobycze rewolucji francuskiej, potrzebowała silnego przywódcy.
W nowym systemie Napoleon został pierwszym konsulem z rozległymi uprawnieniami. Miał decydujący głos w polityce zagranicznej, co pozwoliło mu realizować własną wizję Francji na arenie międzynarodowej. Stał również na czele rządu złożonego z trzech konsuli, choć w praktyce to on podejmował kluczowe decyzje.
Napoleon zyskał także istotną władzę ustawodawczą poprzez prawo zgłaszania projektów ustaw. Ta kompetencja pozwoliła mu stopniowo przekształcać system polityczny Francji według własnej wizji, co ostatecznie doprowadziło do utworzenia cesarstwa.
Ciekawostka: Mimo że formalnie Napoleon był jednym z trzech konsuli, to już od początku skupiał w swoich rękach realną władzę. Pozostali konsule pełnili głównie funkcje reprezentacyjne i doradcze, co pokazuje polityczną zręczność Bonapartego w budowaniu swojej pozycji.