Cesarstwo Bizantyjskie - kontynuacja tradycji rzymskiej

Cesarstwo Bizantyjskie, znane również jako Cesarstwo Wschodniorzymskie, przetrwało okres wędrówek ludów i stało się jedynym spadkobiercą starożytnego Rzymu po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego w 476 roku. Stolica imperium, Konstantynopol, założona w 324 roku przez cesarza Konstantyna Wielkiego, stała się centrum politycznym i kulturalnym wschodniego świata chrześcijańskiego.

Bizancjum było monarchią absolutną, gdzie cesarz sprawował władzę nie tylko nad państwem, ale również nad Kościołem. Dwór cesarski słynął z niezwykłego przepychu i bogatego ceremoniału, co podkreślało potęgę i majestat władcy.

Highlight: Największy zasięg terytorialny Cesarstwo Bizantyjskie osiągnęło w VI wieku za panowania Justyniana Wielkiego, który zdołał odzyskać znaczne terytoria dawnego Cesarstwa Zachodniorzymskiego, w tym Italię i Afrykę Północną.

W tym samym okresie opracowano Kodeks Justyniana, który stał się fundamentem prawa bizantyjskiego i wywarł ogromny wpływ na rozwój systemów prawnych w Europie.

Sztuka bizantyjska łączyła w sobie wpływy grecko-rzymskie i wschodnie. W architekturze charakterystyczne były kopuły, a wnętrza zdobiono freskami i mozaikami. Szczególne znaczenie w malarstwie religijnym zyskały ikony.

Vocabulary: Ikonoklazm - ruch religijny w VIII-IX wieku, dążący do zniszczenia obrazów religijnych, który wywołał poważny kryzys w Cesarstwie Bizantyjskim.

Bizancjum odegrało kluczową rolę w zachowaniu dorobku naukowego i artystycznego świata starożytnego, co miało ogromne znaczenie dla późniejszego rozwoju kultury europejskiej.