Polityka nazistowska i Holocaust
Naziści nie traktowali wszystkich narodów jednakowo. W Europie zachodniej lepiej traktowali Duńczyków, Norwegów i Holendrów, uważając ich za bliższych rasowo. Narody Europy środkowej i wschodniej, szczególnie Słowianie, były uznawane za gorsze i cywilizacyjnie zacofane.
Na okupowanych terenach Niemcy stosowali politykę terroru. Przeprowadzali łapanki, masowe egzekucje i wywózki do obozów koncentracyjnych. Mieszkańcy okupowanych krajów reagowali różnie - część kolaborowała z nazistami, inni tworzyli ruch oporu walczący z okupantem.
Na samym dole hitlerowskiej hierarchii znajdowali się Żydzi i Romowie. Głównym celem polityki Hitlera było unicestwienie Żydów, co doprowadziło do ludobójstwa nazwanego Holokaustem. Najpierw zamykano ich w oddzielonych częściach miast zwanych gettami (pierwsze utworzono jesienią 1939 r.), a potem systematycznie mordowano.
Warto wiedzieć! W styczniu 1942 r. podczas Konferencji w Wannsee zatwierdzono projekt "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej", co oznaczało zaplanowane ludobójstwo na ogromną skalę.
W 1941 roku powstał pierwszy obóz zagłady w Chełmnie nad Nerem. Żydzi w gettach umierali z głodu, byli rozstrzeliwani lub transportowani do obozów śmierci. Bohaterski opór stawili mieszkańcy warszawskiego getta podczas powstania, które wybuchło 18 kwietnia 1943 r. pod dowództwem Mordechaja Anielewicza i Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB).
Byli też odważni ludzie pomagający Żydom, jak Irena Sendlerowa, która uratowała tysiące żydowskich dzieci, czy rodzina Ulmów, która ukrywała 8 Żydów. Jan Karski próbował uświadomić światu o tragedii Żydów w Polsce, niestety początkowo bez powodzenia.