Czasy saskie to jeden z najbardziej złożonych okresów w historii Polski, trwający od 1697 do 1763 roku, kiedy to na tronie polskim zasiadali władcy z dynastii Wettinów - August II Mocny i August III Sas.
W tym okresie Rzeczpospolita została uwikłana w Wielką wojnę północną (1700-1721), która doprowadziła do znacznego osłabienia państwa. Konflikt ten, znany również jako 3 wojna północna, toczył się głównie między Szwecją a koalicją Rosji, Danii-Norwegii i Saksonii. Jego skutki były katastrofalne dla Polski - zniszczenia wojenne, epidemie i głód zdziesiątkowały ludność, a kraj stał się faktycznie protektoratem rosyjskim.
Kluczowym wydarzeniem tego okresu był Sejm niemy z 1717 roku, którego postanowienia fundamentalnie zmieniły ustrój Rzeczypospolitej. Sejm ten, nazwany niemym ponieważ żaden z posłów nie zabrał głosu, wprowadził stałe podatki na wojsko, ograniczył liczebność armii do 24 tysięcy żołnierzy i znacząco zmniejszył władzę hetmanów. Skutki sejmu niemego były dalekosiężne - z jednej strony uporządkował on sprawy wojskowe i skarbowe, z drugiej jednak pogłębił uzależnienie Polski od Rosji. W ramach Rzeczpospolitej w czasach saskich nastąpił też znaczący upadek kultury politycznej - rozpowszechniło się przekupstwo, wzrosła anarchia szlachecka, a kolejne sejmy były zrywane przez liberum veto. Mimo to okres ten przyniósł też pewne pozytywne zjawiska, jak rozwój sztuki barokowej (szczególnie w Saksonii) i początki reform oświeceniowych za panowania Augusta III.
