Stalinizm w Polsce 1948-1956
Stalinizm w Polsce był okresem totalitarnej kontroli państwa nad wszystkimi aspektami życia obywateli. W 1948 roku uchwalono Małą Konstytucję, która ograniczyła trójpodział władzy, dając rzeczywistą władzę Polskiej Partii Robotniczej PPR. W tym samym roku powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza PZPR poprzez połączenie PPR i PPS, co doprowadziło do utworzenia systemu monopartyjnego.
Definicja: Stalinizm w Polsce to system polityczny oparty na kulcie jednostki i totalitarnej kontroli państwa nad społeczeństwem, wzorowany na modelu sowieckim.
W 1952 roku uchwalono Konstytucję Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej PRL, która wprowadziła system "demokracji ludowej". Konstytucja ta zlikwidowała urząd prezydenta i uzależniła swobody obywatelskie od wypełniania obowiązków wobec państwa. Ministrem Obrony Narodowej został generał Armii Czerwonej, Konstanty Rokossowski, co świadczyło o silnym wpływie ZSRR na polską politykę.
Przykład: Przykładem stalinizmu w Polsce było centralne planowanie gospodarki. Wprowadzono plany gospodarcze, takie jak Plan Trzyletni odbudowa i Plan Sześcioletni uprzemysłowienie, które miały na celu przekształcenie Polski z kraju rolniczego w przemysłowy.
W gospodarce dążono do likwidacji sektora prywatnego. Nakładano wysokie podatki na właścicieli sklepów, by zmusić ich do rezygnacji z działalności. Budowano państwowe domy towarowe, kontrolowano warsztaty rzemieślnicze. Chłopi byli zmuszani do oddawania ziemi państwowym gospodarstwom rolnym. Skutkiem tej polityki było zaniedbanie innych dziedzin gospodarki i obniżenie poziomu życia obywateli.
