Starożytna Mezopotamia i jej znaczenie
Wielkie rzeki były kluczowe dla rozwoju cywilizacji w Mezopotamii. Dzięki nim starożytni ludzie mogli nawadniać pola i korzystać z żyznego mułu rzecznego, co znacznie usprawniło uprawę roli. Rzeki zapewniały też wodę pitną niezbędną do życia.
Sumerowie, którzy przybyli na te tereny w IV tysiącleciu p.n.e., stworzyli pierwsze miasta-państwa. Te niewielkie organizmy polityczne składały się z centralnego miasta, gdzie mieszkała większość ludności, oraz otaczających je pól uprawnych. Niestety, nasza wiedza o Sumerach jest dość ograniczona.
Na obszarze Mezopotamii rozwinęły się trzy główne cywilizacje: Babilonia, Akad i Asyria. Babilonia słynęła z kodeksu Hammurabiego - jednego z najstarszych spisanych zbiorów praw. Miasto położone nad Eufratem upadło w 539 r. p.n.e., gdy zostało zdobyte przez Cyrusa Wielkiego. Asyria z kolei była potężnym imperium, którego ostatnim władcą był Asurbanipal, a jej stolica Aszur została zdobyta w 614 r. p.n.e.
Ciekawostka: Kodeks Hammurabiego zawierał zasadę "oko za oko, ząb za ząb", która wpłynęła na późniejsze systemy prawne wielu cywilizacji.