Periodyzacja i początki Starożytnego Rzymu
Starożytny Rzym to fascynujący okres w historii, który trwał od 753 r. p.n.e. do 476 r. n.e. Możemy go podzielić na cztery główne etapy:
- Okres Królewski (753-509 p.n.e.)
- Okres Republiki (509-27 p.n.e.)
- Okres pryncypatu (27 p.n.e. - 284 n.e.)
- Okres dominatu (284 n.e. - 476 n.e.)
Początki Rzymu owiane są legendą o Romulusie i Remusie, bliźniakach wykarmionych przez wilczycę. Według mitu, to właśnie Romulus założył miasto na wzgórzu Palatyn i został jego pierwszym władcą.
Highlight: Mit o wilczycy kapitolińskiej jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli Starożytnego Rzymu.
Drugim królem Rzymu został Numa Pompiliusz z plemienia Sabinów. Za jego panowania wprowadzono wiele ważnych instytucji religijnych, w tym urząd Pontifexa Maximusa (najwyższego kapłana) i sprowadzono do miasta Westalki.
Vocabulary: Westalki - kapłanki bogini Westy, opiekunki domowego ogniska, których zadaniem było pilnowanie, aby świątynny ogień nigdy nie zgasł.
W V wieku p.n.e. plebejusze zostali dopuszczeni do większości urzędów, co zapoczątkowało długi proces walki o równouprawnienie między klasami społecznymi.
Definition: Plebejusze - niższa warstwa społeczna w Starożytnym Rzymie, początkowo pozbawiona praw politycznych.
Okres republikański, rozpoczęty w 509 r. p.n.e., charakteryzował się władzą wybieranych na roczne kadencje urzędników zwanych konsulami. System ten opierał się na zasadach kolegialności, wybieralności, kadencyjności i bezpłatności urzędów.
Example: Zasada niepołączalności, wprowadzona w 342 r. p.n.e., zakazywała skupiania więcej niż jednego urzędu w rękach jednej osoby.
