Polskie władze na uchodźstwie - walka o niepodległość z emigracji
Gdy Niemcy i ZSRR zaatakowały Polskę we wrześniu 1939, polskie władze na uchodźstwie musiały szybko się ewakuować. Najpierw uciekły do Francji, a później do Londynu, gdzie kontynuowały walkę o niepodległość.
Prezydentem został Władysław Raczkiewicz, a premierem i Naczelnym Wodzem gen. Władysław Sikorski. To właśnie Sikorski zorganizował we Francji 85-tysięczną Armię Polską, która po klęsce Francji została ewakuowana do Wielkiej Brytanii.
Polscy żołnierze walczyli na wielu frontach II wojny światowej. Dywizjon 303 zasłynął podczas Bitwy o Anglię, broniąc Brytyjczyków przed niemieckimi nalotami. Później Armia Andersa zdobyła strategiczny punkt Monte Cassino we Włoszech.
💡 Pamiętaj: Mimo że Polska była okupowana, polscy żołnierze walczyli na frontach całej Europy, pokazując, że Polska nigdy się nie poddała!
Układ Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 roku zmienił sytuację. Po tym, jak Niemcy zaatakowały ZSRR, Polska i Związek Radziecki postanowili współpracować przeciwko wspólnemu wrogowi.
Dzięki temu porozumieniu uwolniono Polaków z sowieckich łagrów i więzień, którzy mogli utworzyć nową armię pod dowództwem gen. Andersa. ZSRR anulował też postanowienia paktu Ribbentrop-Mołotow dotyczące Polski.
Armia Andersa liczyła 77 tysięcy żołnierzy i cywilów. W 1942 roku została ewakuowana na Bliski Wschód, a później jako 2. Korpus Polski wsławiła się zdobyciem Monte Cassino w 1944 roku.
Jednak sprawa katyńska z 1943 roku zepsuła relacje polsko-sowieckie. Gdy Niemcy ujawnili masowe egzekucje polskich oficerów przez NKWD w 1940 roku, Sikorski zażądał wyjaśnień od Stalina, co pogorszyło stosunki między sojusznikami.
Tragiczna śmierć generała Sikorskiego w katastrofie lotniczej w Gibraltarze osłabiła pozycję polskiego rządu na emigracji. Okoliczności jego śmierci do dziś budzą kontrowersje.