wojna obronna polski 1939

Alternatywny zapis:

(określenie ciężkiej dywersyjnej działalności mniejszości niemieckiej w Polsce). Mimo sytuacji na froncie wojsko i ludność cywilna stawiały zaciekły opór pancernym zmotoryzowanym jednostkom niemieckim. ↳ 3 września wypełniając zobowiązania wobec Polski, Anglia i Francja wypowiedziały wojnę Niemcom. Nie podjęły jednak żadnych konkretnych działań militarnych, a wojna została nazwana „dziwną” lub „śmieszną" wojną. glowne wydarzenia wojny obronnej Polski w 1939 r. Obrona Westerplatte 1-7 września 1939 r. Dowódca: mjr Henryk Sucharski O godz. 4.45 niemiecki pancernik Schleswig-Holstein otworzył ogień na polską placówkę wojskową - Westerplatte. Obrońcy (182 żołnierzy) - bronili się bohatersko przez 7 dni. Załoga skapitulowała z powodu ku amunicji, lekarstw i nadziei na jakąkolwiek pomoc. Gdańsk (Poczta Polska) 1 września 1939 r. Dowódca: por. Konrad Guderski Poczta Polska została zaatakowana przez gdańskie oddziały szturmowe. Pocztowcy (cywilni pracownicy) odpierali ataki. Pomimo podpalenia budynków przez miotacze ognia, walka trwała do wieczora, kiedy to wobec braku nadziei na odsiecz i braku amunicji obrońcy skapitulowali. Ocalałych 38 uwięziono, a następnie rozstrzelano. Mokra 1 września 1939 r. Dowódca: płk Julian Filipowicz Pułki Wołyńskiej Brygady Kawalerii z Armii „Łódź" powstrzymywały przez cały dzień natarcie niemieckich jednostek pancernych. Polacy zniszczyli i uszkodzili ok. 150 niemieckich pojazdów bojowych, ponosząc przy tym duże straty własne. Wieczorem polskie natarcie odrzuciło Niemców, umożliwiając pułkom polskiej kawalerii odwrót na nową linię obrony. Wizna (,,polskie Termopile") 8-10 września 1939 r. Dowódca: kpt. Władysław Raginis Niemcy, którzy chcieli przedrzeć się przez polskie pozycje nad Narwią i od wschodu oskrzydlić Warszawę, napotkali na bardzo silny opór żołnierzy kapitana Władysława Raginisa. Przeciwko 700 polskim żołnierzom stanęło ok. 40 tys. Niemców Korpusu Pancernego gen. Heinza Guderiana. Żołnierze polscy ginęli, nie ustępując ze swoich pozycji. 10 września 1939 r. został rozbity ostatni polski bunkier. Kpt. Raginis odebrał sobie życi, pozostając wierny przysiędze, iż powierzonej pozycji nie opuści. Modlin 11-29 września 1939 r. Dowódca: gen. Wiktor Thommée Obronę twierdzy Modlin umożliwiło przedostanie się do niej oddziałów Armii Łódź" dowodzonych przez gen. Wiktora Thommée. Po przerwaniu komunikacji z Warszawą, Modlin walczył samotnie (obrońcy zestrzelili 24 samoloty Luftwaffe). Po kapitulacji Warszawy, 28 września 1939 r., dowództwo twierdzy zawarło honorową umowę o poddaniu (szeregowcy mieli być zwolnieni do domów, oficerom miano pozostawić w niewoli białą broń). Niemcy nie dotrzymali umowy. Warszawa 1-28 września 1939 r. Dowódca: gen. Walerian Czuma 1 września 1939 r. o godz. 6.45 na Warszawę spadły pierwsze bomby niemieckie. 3 września zarządzono przygotowania do obrony stolicy. Dowódcą obrony został gen. Walerian Czuma. 8 września niemiecka kolumna pancerna dotarła pod Warszawę. Próba zdobycia Warszawy z marszu nie powiodła się. 13 września zamknął się stalowy pierścień oblężenia i Niemcy rozpoczęli szturm miasta. Na apel prezydenta Warszawy, Stefana Starzyńskiego, tysiące mieszkańców przystąpiły do obrony stolicy. Obrońcy Warszawy czekali na pomoc, ale do miasta przedarły się jedynie resztki armii gen. Kutrzeby. 21 września 1939 r. Warszawę opuścili ostatni dyplomaci. Od tej chwili rozpoczął się nieprzerwany atak Niemców na miasto. W nocy z 26 na 27 września został odparty wielki szturm niemiecki. 27 września 1939 r. w Warszawie powstała konspiracyjna organizacja Służba Zwycięstwu Polski. Głód i brak amunicji zmusił obrońców Warszawy do podpisania kapitulacji 28 września 1939 r. (gen. Juliusz Rómmel). Hitlerowcy aresztowali Stefana Starzyńskiego. Został zamordowany w niewyjaśnionych okolicznościach w obozie koncentracyjnym w Dachau. Obrona Wybrzeża 1 września - 2 października 1939 r. Dowódcy: płk Stanisław Dąbek, kontradmirał Józef Unrug Już w pierwszych dniach września Niemcy odcięli obrońców wybrzeża od reszty kraju. Powstały dwa ogniska walki: obrona Gdyni i obrona Helu. Walki na Kępie Oksywskiej trwały do 18 września 1939 r. Pułkownik Stanisław Dąbek, dowódca lądowej Obrony Wybrzeża, popełnił samobójstwo, nie chcąc pójść do niewoli. Po upadku Kępy Oksywskiej nasiliły się bombardowania Półwyspu Helskiego. Blisko 3 tys. żołnierzy i marynarzy pod dowództwem kontradmirała Józefa Unruga, po zaciekłej obronie kapitulowało 2 października 1939 r. Lwów 12-22 września 1939 r. Dowódca: gen. Władysław Langner 10 września 1939 r. rozpoczęto przygotowania do obrony Lwowa. Dowództwo objął gen. Władysław Langner. 12 września kilka czołgów niemieckich wdarło się na przedmieścia miasta. Atak odparto. Obrona trwała 10 dni. Uczestniczyło w niej ponad 20 batalionów polskich. Rozbicie dywizji gen. Kazimierza Sosnkowskiego pogorszyło sytuację oblężonego miasta. (22 września 1939 r. gen. Langner poddał miasto oddziałom Armii Czerwonej, która nie dotrzymała honorowych warunków kapitulacji. Kock 3-6 października 1939 r. Dowódca: gen. Franciszek Kleeberg Powstała 11 września 1939 r. Samodzielna Grupa Operacyjna „Polesie" pod dowództwem gen. Franciszka Kleeberga, po walkach pod Kobryniem i po wkroczeniu na terytorium Polski Armii Czerwonej, zmierzała na odsiecz Warszawie. Pod Kockiem i Serokomlą zagrodziła jej drogę niemiecka dywizja zmechanizowana. 2 października 1939 r. Polacy rozpoczęli atak, odrzucając siły niemieckie. Najcięższe walki toczyły się o Wolę Gułowską. Brak amunicji stał się przyczyną kapitulacji oddziałów polskich 6 października 1939 r. agresja radsiecka na Polskę 23 sierpnia 1939 r. podpisano w Moskwie tajny układ Ribbentrop - Mołotow, w którym ustalono strefy wpływów w Europie Środkowej Niemiec i Związku Radzieckiego: „W razie przeobrażeń terytorialnych i politycznych w okręgach należących do państwa polskiego, strefy wpływu Niemiec i ZSRR zostaną rozgraniczone w przybliżeniu wzdłuż linii rzek: Narew, Wisła, San". 17 września 1939 r. o godz. trzeciej rano, ambasador Polski w Moskwie, Wacław Grzybowski, otrzymał od przedstawiciela rządu ZSRR notę stwierdzającą, że państwo polskie przestało istnieć, a rząd ZSRR polecił Armii Czerwonej, aby przekroczyła granicę i wzięła pod opiekę ludność Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Ambasador Grzybowski odmówił przyjęcia noty. Celem operacji radzieckiej było szybkie opanowanie wschodnich województw Polski po linię Narwi, Wisły, Sanu. Była to agresja bez wypowiedzenia wojny, wbrew międzynarodowym i dwustronnym układom (pakt o nieagresji z 1932 r.). Przeciwko Armii Czerwonej stanęły do walk jedynie oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP). Trzystutysięczne siły wojskowe, znajdujące się na obszarze wschodniej Polski, nie otrzymały jednoznacznych rozkazów, co wynikało z niezdecydowanej postawy Naczelnego Dowództwa i Rządu RP. 17 września 1939 r. Naczelny Wódz wydał dyrektywę generalną, która między innymi nakazywała walkę tylko w przypadku ataku ze strony Armii Czerwonej. Ze strony radzieckiej zdarzały się przypadki rozstrzeliwania wziętych do niewoli oficerów i żołnierzy oraz represje wobec ludności cywilnej. Główne punkty oporu polaków na froncie wschodnim W trakcie tych walk w okolicy Stanisławowa i Kołomyi Armia Czerwona zagroziła kwaterze Naczelnego Wodza, co przyczyniło się do podjęcia dramatycznej decyzji o przejściu Naczelnego Dowództwa i Rządu RP na terytorium neutralnej Rumunii -17 września 1939 r. Uchodząc za granicę naczelne władze sądziły, że możliwe będzie kierowanie walką spoza granic kraju. Władze rumuńskie internowały (umieściły w odosobnionych miejscach) wszystkich członków rządu i dowództwa, nie zezwalając na żadną działalność. Oddziały polskie, wykorzystując wcześniejszy rozkaz Naczelnego Wodza, marszałka Edwarda Rydza-Śmigłego, zaczęły przekraczać granicę Rumunii i Węgier, chcąc przedostać się do Francji, aby przy jej boku kontynuować dalszą walką z hitlerowskimi Niemcami.