Ziemie polskie po rozbiorach
Królestwo Polskie, zwane "kongresówką", funkcjonowało jako monarchia konstytucyjna połączona z Rosją unią personalną od 1815 roku. Podczas nieobecności cara władzę sprawował namiestnik, a ustrój określała konstytucja nadana przez Aleksandra I.
Konstytucja gwarantowała równość wobec prawa, wolność osobistą i nietykalność osobistą. Władzę ustawodawczą stanowił sejm, a o podatkach i budżecie decydowała Rada Administracyjna kierowana przez namiestnika. Ważną postacią był Franciszek Ksawery Drucki-Lubecki, minister skarbu.
Wielkie Księstwo Poznańskie było częścią Prus, ale posiadało autonomię. W 1824 roku powołano Sejm Prowincjonalny, gdzie mówiono po polsku. Rzeczpospolita Krakowska funkcjonowała jako obszar autonomiczny pod nadzorem trzech zaborców, z konstytucją zapewniającą równość wobec prawa i wolność chłopów.
💡 Warto zapamiętać! Pomimo rozbiorów, Polacy zachowali pewne elementy autonomii i własnych instytucji, zwłaszcza w Królestwie Polskim i Rzeczypospolitej Krakowskiej.