Historia i definicja obywatelstwa
Obywatelstwo definicja to więź prawna łącząca jednostkę z państwem. Koncepcja ta ewoluowała na przestrzeni dziejów, przyjmując różne formy w zależności od epoki i ustroju.
W starożytnej Grecji i Rzymie obywatelstwo było przywilejem ograniczonym do wolnych mężczyzn urodzonych w rodzinach obywatelskich. Kobiety, niewolnicy i cudzoziemcy (metojkowie) byli pozbawieni praw politycznych.
Highlight: W starożytności obywatelstwo było ekskluzywnym przywilejem, niedostępnym dla znacznej części społeczeństwa.
W średniowieczu idea obywatelstwa była ściśle związana z ustrojem miast. Obywatelstwo definicja w tym okresie oznaczała posiadanie praw miejskich konkretnego miasta.
Epoka nowożytna, a szczególnie rewolucja francuska, przyniosła powrót do koncepcji obywatelstwa jako związku z państwem. Wykształciły się wówczas stosunki społeczne oparte na zasadach równości wobec prawa.
Example: Po rewolucji francuskiej posiadanie praw politycznych zaczęto postrzegać jako obowiązek angażowania się w życie publiczne.
Sposoby nabycia obywatelstwa we współczesnym rozumieniu obejmują:
- Zasadę prawa krwi - nabycie obywatelstwa przez urodzenie z rodziców będących obywatelami danego państwa.
- Zasadę prawa ziemi - nabycie obywatelstwa przez urodzenie na terytorium danego państwa.
- Naturalizację - nadanie obywatelstwa przez właściwy organ państwowy.
Definition: Naturalizacja to proces nadawania obywatelstwa osobie, która nie nabyła go przez urodzenie.
W prawie polskim podstawową zasadą nabywania obywatelstwa jest zasada krwi. Oznacza to, że dziecko otrzymuje obywatelstwo polskie, jeśli choć jeden z rodziców jest obywatelem Polski.
Highlight: Obywatelstwo polskie dla cudzoziemca może być nadane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Warto zaznaczyć, że utrata obywatelstwa polskiego może nastąpić wyłącznie na wniosek obywatela i za zgodą Prezydenta RP.
