Tryb rozkazujący w języku niemieckim to ważny element gramatyki, który pozwala nam wydawać polecenia i prośby w języku niemieckim. Jest to forma czasownika używana, gdy chcemy kogoś o coś poprosić lub wydać komuś polecenie. Podstawową zasadą jest usunięcie końcówki osobowej czasownika i dodanie odpowiednich końcówek charakterystycznych dla trybu rozkazującego.

Tworzenie trybu rozkazującego od czasownika machen jest dobrym przykładem, który pokazuje ogólne zasady odmiany czasowników w trybie rozkazującym. Dla formy "du" (ty) usuwamy końcówkę -st i używamy samego rdzenia czasownika, np. "mach!" (rób!). W przypadku formy grzecznościowej "Sie" (pan/pani) używamy formy podstawowej czasownika z zaimkiem "Sie" na końcu, np. "machen Sie!" (proszę zrobić!). Dla liczby mnogiej "ihr" (wy) używamy formy czasownika z końcówką -t, np. "macht!" (róbcie!). W przypadku czasowników nieregularnych mogą wystąpić zmiany w rdzeniu, ale podstawowa zasada tworzenia pozostaje taka sama.

Warto zwrócić uwagę na szczególne przypadki, które występują przy tworzeniu trybu rozkazującego. Czasowniki, których rdzeń kończy się na -d, -t, -dm, -tm, otrzymują dodatkowe "e" przed końcówką w formie "du", np. "arbeite!" (pracuj!). Czasowniki, których rdzeń zawiera "e" w przedostatniej sylabie, często tracą to "e" w trybie rozkazującym dla formy "du", np. "geben" → "gib!" (daj!). W przypadku czasowników rozdzielnie złożonych, przedrostek oddzielamy i umieszczamy na końcu zdania, np. "aufmachen" → "mach auf!" (otwórz!). Te zasady są kluczowe dla poprawnego tworzenia i stosowania trybu rozkazującego w codziennej komunikacji w języku niemieckim.