Dwudziestolecie międzywojenne to kluczowy okres w historii Polski i Europy, obejmujący lata 1918-1939. W tym czasie nastąpił intensywny rozwój kultury, sztuki i literatury, będący odpowiedzią na traumę I wojny światowej.
W literaturze tego okresu szczególne miejsce zajmuje Bruno Schulz i jego zbiór opowiadań "Sklepy cynamonowe". To surrealistyczne dzieło przedstawia świat widziany oczami młodego narratora, gdzie rzeczywistość miesza się z fantazją. Główni bohaterowie - Józef i jego ojciec Jakub - funkcjonują w przestrzeni małego galicyjskiego miasteczka, gdzie codzienność przeplata się z elementami magicznymi. Schulz wykorzystuje bogaty język i metafory, tworząc niepowtarzalny klimat prozy poetyckiej.
Okres międzywojenny przyniósł także rozwój nowych kierunków w sztuce, takich jak abstrakcjonizm i dadaizm. Abstrakcjonizm odrzucał przedstawianie rzeczywistości na rzecz form geometrycznych i kolorów, podczas gdy dadaizm był ruchem kontestacyjnym, kwestionującym tradycyjne wartości artystyczne. W Polsce rozwijała się również awangarda, reprezentowana przez grupy artystyczne jak "Formizm" czy "a.r.". 20-lecie międzywojenne to czas intensywnych przemian społecznych, gospodarczych i kulturowych, które ukształtowały nowoczesne społeczeństwo polskie. Literatura tego okresu, reprezentowana między innymi przez Schulza, Witkacego czy Gombrowicza, do dziś pozostaje źródłem inspiracji i przedmiotem badań literaturoznawczych.
