Filozofia antyku to fascynujący okres w dziejach myśli ludzkiej, który położył fundamenty pod współczesne rozumienie świata.
Starożytność ramy czasowe obejmują okres od około VIII wieku p.n.e. do V wieku n.e., przy czym najintensywniejszy rozwój filozofii starożytnej przypadł na okres między VI a III wiekiem p.n.e. W tym czasie działali najwybitniejsi myśliciele, tacy jak Sokrates, Platon i Arystoteles, którzy stworzyli podwaliny pod większość późniejszych nurtów filozoficznych. Filozofowie antyczni i ich poglądy koncentrowały się początkowo na wyjaśnianiu zjawisk naturalnych i poszukiwaniu arche - pierwszej zasady wszystkiego. Z czasem ich zainteresowania przesunęły się w stronę zagadnień etycznych, politycznych i metafizycznych.
Nurty filozoficzne antyku można podzielić na kilka głównych okresów: przedsokratejski (gdzie dominowały rozważania nad naturą), klasyczny (skupiony na człowieku i jego miejscu w społeczeństwie) oraz hellenistyczny (koncentrujący się na etyce i szczęściu jednostki). Fundamentem do których nawiązywała filozofia grecka były przede wszystkim obserwacje świata naturalnego oraz próby racjonalnego wyjaśnienia rzeczywistości, odchodząc od mitologicznych interpretacji. Filozofia starożytna w pigułce to nie tylko teoretyczne rozważania, ale przede wszystkim praktyczna mądrość życiowa, która do dziś inspiruje kolejne pokolenia myślicieli. Okresy filozofii starożytnej charakteryzowały się różnorodnością szkół i poglądów, od materialistycznych koncepcji jońskich filozofów przyrody, przez idealizm Platona, po empiryzm Arystotelesa.
