"Romantyczność" jako manifest romantyzmu
"Romantyczność" Adama Mickiewicza to ballada, która stanowi kluczowy utwór polskiego romantyzmu. Tekst ten wprowadza główne idee epoki, prezentując konflikt między racjonalnym podejściem do świata a wiarą w zjawiska nadprzyrodzone.
Ballada "Romantyczność" łączy w sobie cechy różnych rodzajów literackich, co jest charakterystyczne dla tego gatunku. Zawiera elementy liryki (rymy, podział na zwrotki), epiki (fabuła, narrator) oraz dramatu (dialogi, akcja).
Definicja: Ballada to gatunek synkretyczny, łączący w sobie cechy liryki, epiki i dramatu, którego tematem są niezwykłe wydarzenia.
Główną bohaterką utworu jest Karusia, która uosabia cechy typowe dla bohaterki romantycznej:
- Jest tragicznie zakochana i gotowa na wszystko, by być ze swoim ukochanym.
- Jawi się jako indywidualistka.
- Wierzy w świat metafizyczny, dostrzegając duchy.
- Można ją określić jako szaloną z miłości.
Highlight: Karusia reprezentuje romantyczną koncepcję miłości, która przekracza granice śmierci i racjonalnego pojmowania świata.
Mickiewicz w "Romantyczności" przedstawia ideę "prawdy ludowej", która głosi, że jeśli miłość za życia była prawdziwa, to przekracza ona nawet granice śmierci. Ta koncepcja stoi w opozycji do racjonalnego, oświeceniowego podejścia do rzeczywistości.
Quote: "Miej serce i patrzaj w serce" - to kluczowe przesłanie utworu, podkreślające znaczenie emocji i intuicji w poznawaniu świata.