Barok był niezwykle bogatym okresem w historii kultury europejskiej, który rozwinął się w XVII i XVIII wieku.
Architektura baroku charakteryzowała się monumentalnością, bogactwem dekoracji i dynamiką form. We włoskiej architekturze baroku dominowały imponujące kopuły, kolumnady i fasady zdobione rzeźbami. Barok w Polsce przyjął własną, unikalną formę, łączącą wpływy zachodnie z lokalną tradycją. Najważniejsze przykłady polskiej architektury barokowej to Wilanów, kościół św. Piotra i Pawła w Krakowie oraz świątynie na Jasnej Górze.
Kontrreformacja miała ogromny wpływ na rozwój kultury baroku. Kościół katolicki wykorzystywał sztukę jako narzędzie propagandy religijnej, co doprowadziło do powstania dzieł pełnych patosu i teatralności. Filozofia baroku rozwijała się w dwóch głównych nurtach: racjonalistycznym, reprezentowanym przez Kartezjusza, który podkreślał rolę rozumu i metodycznego wątpienia, oraz mistyczno-religijnym, którego przedstawicielem był Pascal, skupiający się na duchowości i wierze. W Polsce wykształcił się specyficzny nurt kultury szlacheckiej zwany sarmatyzmem, który łączył elementy rodzime z orientalnymi wpływami. Sztuka tego okresu służyła zarówno celom religijnym, jak i świeckim, wyrażając potęgę Kościoła i magnackich rodów. Historia sztuki epoki baroku pokazuje, jak złożonym i wielowymiarowym był to okres, w którym przeplatały się różnorodne wpływy kulturowe, religijne i filozoficzne.
