Apokalipsa św. Jana
Apokalipsa (z greckiego "odsłanianie, objawienie") to szczególny rodzaj wypowiedzi biblijnej zawierającej prorocze wizje końca świata i wyjaśniającej sens dziejów. Jest to ostatnia księga Biblii, skierowana do chrześcijan w Azji Mniejszej, nad którymi Jan sprawował opiekę.
Utwór powstał na wyspie Patmos, gdzie Jan został karnie zesłany, i składa się z dwóch pism napisanych w latach 60. (za czasów Nerona) oraz 90. (za czasów Domicjana). W kompozycji wyróżniają się cykle: siedmiu listów do kościołów, siedmiu pieczęci, siedmiu trąb, siedmiu znaków, siedmiu czasz i siedmiu plag.
Bardzo ważną wizją są czterej jeźdźcy Apokalipsy, symbolizujący plagi poprzedzające koniec świata: pierwszy na białym koniu (zwycięstwo Ewangelii), drugi na koniu barwy ognia (wojny), trzeci na czarnym koniu (głód), czwarty na koniu trupiobladym (śmierć).
Uwaga! Apokalipsa jest uważana za najbardziej tajemniczą część Nowego Testamentu, ponieważ autor opisuje sens dziejów językiem symbolicznym i mistycznym, co utrudnia interpretację.
Styl biblijny charakteryzuje się podniosłością, osiąganą przez zastosowanie specyficznych środków językowych: szyku przestawnego, powtarzania spójników, struktur anaforycznych i paralelizmów składniowych. Te zabiegi nadają tekstowi rytmiczny charakter. Stylizacja biblijna to literacki zabieg naśladowania tego stylu, stosowany dla uwznioślenia tekstu lub celów parodystycznych.