"Boska komedia" to jedno z najważniejszych dzieł literatury światowej, napisane przez Dantego Alighieri w latach 1308-1321. To monumentalne dzieło składa się z trzech części: Piekła, Czyśćca i Raju, gdzie każda zawiera 33 pieśni (plus jedna wprowadzająca, co daje łącznie 100 pieśni).
Tematyka Boskiej komedii koncentruje się na wędrówce głównego bohatera przez zaświaty. Podróż rozpoczyna się w Wielki Piątek 1300 roku, gdy Dante-bohater znajduje się w ciemnym lesie, symbolizującym zagubienie duchowe. Przewodnikami w tej mistycznej podróży są: początkowo rzymski poeta Wergiliusz (przez Piekło i Czyściec), a następnie Beatrycze i św. Bernard z Clairvaux (w Raju). Kompozycja oparta na liczbach jest nieprzypadkowa - wykorzystuje symbolikę średniowieczną, gdzie liczba 3 i jej wielokrotności mają szczególne znaczenie, nawiązując do Trójcy Świętej.
Dzieło reprezentuje charakterystyczny dla średniowiecza gatunek wizji poetyckiej. Cechy Boskiej komedii typowe dla średniowiecza to alegoryczność, symbolizm, uniwersalizm oraz hierarchiczny porządek świata. Utwór łączy elementy religijne z filozoficznymi i politycznymi, tworząc kompleksową wizję średniowiecznego świata. Problematyka obejmuje fundamentalne pytania o sens ludzkiego życia, zbawienie, sprawiedliwość boską oraz relacje między wiarą a rozumem. Motywy przewodnie to miłość (zarówno boska jak i ziemska), grzech i odkupienie, wędrówka jako metafora ludzkiego życia oraz poszukiwanie prawdy i mądrości. Dzieło to nie tylko przedstawia średniowieczną wizję zaświatów, ale także stanowi encyklopedię ówczesnej wiedzy i systemu wartości.
