W okresie dwudziestolecia międzywojennego w Polsce rozwinęły się dwie główne Grupy poetyckie: Skamander i Awangarda Krakowska, które znacząco wpłynęły na rozwój literatury polskiej.
Skamander, założony w 1918 roku, skupiał poetów takich jak Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Jan Lechoń, Kazimierz Wierzyński i Jarosław Iwaszkiewicz. Skamandryci głosili program poezji codzienności, zwracając się ku sprawom zwykłego człowieka i życia miejskiego. Ich twórczość charakteryzowała się witalnością, optymizmem i afirmacją życia. Cechy poezji skamandrytów obejmowały wykorzystanie języka potocznego, tematykę miejską oraz zainteresowanie współczesnością. Grupa wydawała własne czasopismo o nazwie "Skamander", które stało się platformą dla prezentacji ich twórczości.
Awangarda Krakowska, działająca w latach 1922-1927, reprezentowała zupełnie inne podejście do poezji. Jej główni przedstawiciele to Tadeusz Peiper, Julian Przyboś i Jan Brzękowski. Program grupy, znany jako "Miasto, masa, maszyna", koncentrował się na nowoczesności, urbanizacji i postępie technologicznym. Cechy Awangardy Krakowskiej obejmowały eksperymentowanie z formą, metaforyzację, ekonomię słowa i odrzucenie tradycyjnych środków poetyckich. Grupa wydawała czasopismo "Zwrotnica", gdzie publikowano manifesty i utwory członków. Druga Awangarda, która powstała później, kontynuowała niektóre założenia pierwszej grupy, jednocześnie rozwijając własne środki wyrazu.
Obie grupy, mimo różnic programowych, przyczyniły się do rozwoju poezji polskiej XX wieku, wprowadzając nowe tematy, formy i środki wyrazu. Ich wpływ widoczny jest w literaturze polskiej do dziś, a ich utwory stanowią kanon poezji dwudziestolecia międzywojennego.
