Dwudziestolecie międzywojenne to okres w historii Polski między I a II wojną światową (1918-1939), charakteryzujący się intensywnym rozwojem kulturalnym i społecznym.
W literaturze tego okresu dominowały różnorodne nurty filozoficzne i artystyczne. Behawioryzm koncentrował się na badaniu zachowań ludzkich i ich reakcji na bodźce zewnętrzne, podczas gdy fenomenologia skupiała się na bezpośrednim doświadczeniu i świadomości. Katastrofizm wyrażał przeczucie nadchodzącej zagłady cywilizacji, co znalazło odzwierciedlenie w twórczości wielu poetów i pisarzy. Freudyzm wprowadził do literatury koncepcje nieświadomości i wpływu podświadomości na ludzkie zachowania.
Najważniejsze wydarzenia dwudziestolecia międzywojennego obejmowały odzyskanie niepodległości przez Polskę, reformę walutową Grabskiego, przewrót majowy oraz rozwój gospodarczy kraju. W tym czasie miała miejsce również rewolucja październikowa w Rosji, której celem było obalenie caratu i wprowadzenie władzy robotniczo-chłopskiej. Okres ten przyniósł znaczące zmiany w strukturze społecznej, rozwój edukacji i kultury masowej. Literatura 20-lecia międzywojennego charakteryzowała się różnorodnością stylów i tematów, od awangardy po realizm społeczny. Powstały wtedy wybitne dzieła takich twórców jak Julian Tuwim, Bruno Schulz czy Witold Gombrowicz. Kierunki filozoficzne dwudziestolecia międzywojennego wywarły ogromny wpływ na rozwój myśli społecznej i artystycznej, kształtując świadomość kolejnych pokoleń twórców i myślicieli.
