Strona 1: Wprowadzenie do "Dziadów cz. 2"
"Dziady cz. 2" to jedno z najważniejszych dzieł Adama Mickiewicza, stanowiące część cyklu dramatycznego. Utwór ten, będący przykładem dramatu romantycznego, przedstawia obrzęd wywoływania duchów, znany jako Dziady, praktykowany na terenach Litwy.
Akcja rozgrywa się w przeddzień Zaduszek, w starej cmentarnej kaplicy na terenie bliżej nieokreślonej litewskiej wsi. Czas i miejsce akcji mają kluczowe znaczenie dla atmosfery utworu, budując nastrój tajemniczości i grozy.
Definicja: Dziady były obchodzone w Dzień Zaduszny przez ludność Wielkiego Księstwa Litewskiego. Obrzęd ten, sięgający korzeniami czasów pogańskich, nazywany był również "ucztą kozła".
Gatunek utworu to dramat romantyczny, co przejawia się w nawiązaniach do ludowości, wprowadzeniu postaci fantastycznych oraz otwartej kompozycji.
Highlight: Motto utworu, zaczerpnięte z "Hamleta" Williama Szekspira, brzmi: "Są dziwy w niebie i na ziemi, o których ani śniło się waszym filozofom". Zapowiada ono tematykę utworu, łączącą elementy świata realnego i fantastycznego.
Bohaterowie "Dziadów cz. 2" dzielą się na dwie grupy: świat żywych Gusˊlarz,Choˊr,Pasterkawz˙ałobie oraz świat umarłych Aniołki,WidmoZłegoPana,Choˊrptakoˊw,Dziewczyna−duchZosi,Widmomłodzienˊca. Ta dychotomia podkreśla główny temat utworu - przenikanie się świata żywych i zmarłych.
Vocabulary: Guślarz - przewodnik obrzędu, który wzywa duchy, ofiaruje im pomoc i odsyła dusze z powrotem w zaświaty.
Główne motywy, które można wykorzystać w analizie "Dziadów cz. 2", to cierpienie, moralność, pełnia człowieczeństwa, wina i kara oraz obecność duchów i upiorów. Te elementy stanowią podstawę do głębszej interpretacji dzieła Mickiewicza.
