Tłumaczenie i ostatnia spowiedź Giaura
Adam Mickiewicz przetłumaczył "Giaura" na język polski w 1835 roku, ale nie zrobił tego dosłownie. Jego wersja jest uważana za lepszą niż oryginał, co przyniosło mu przydomek "Słowiańskiego Byrona". W przedmowie Mickiewicz broni Byrona i jego bohaterów, którzy tylko z pozoru wydają się egoistami, a w głębi duszy są wrażliwymi osobami.
Ostatnia spowiedź Giaura to kluczowy fragment utworu. Bohater zazdrości mnichom spokojnego życia, przeczuwa śmierć, ale jako rycerz nie boi się kary za walkę. Obawia się jednak konsekwencji za zabójstwo Hassana. Cierpi z powodu utraty ukochanej Leili i dręczą go wyrzuty sumienia, że nie zdołał jej uratować.
Giaur jest gotowy na śmierć, bo przeżył już wszystkie szczęśliwe chwile. Uważa siebie za grzesznika, ale Leilę za niewinną. Wie, że nic mu już nie pomoże, a ból po stracie ukochanej nie daje mu oddechu. W ostatnich chwilach objawia mu się Leila, a on prosi o prosty pogrzeb.
Czy wiesz, że... "Ars moriendi" (sztuka umierania) to ważny motyw w literaturze, który pojawia się także w "Pieśni o Rolandzie" i "Legendzie o św. Aleksym"? W "Giaurze" Byron wykorzystuje ten motyw, pokazując wewnętrzny upadek bohatera i jego "śmierć od środka".