Historia i tłumaczenie "Giaura"
Adam Mickiewicz przetłumaczył "Giaura" na język polski w 1835 roku, tworząc wersję uważaną za lepszą od oryginału. Nie było to dosłowne tłumaczenie, ale twórcza interpretacja, która przyniosła Mickiewiczowi przydomek "Słowiańskiego Byrona".
W przedmowie Mickiewicz broni Byrona i jego bohaterów, którzy byli niezrozumiani przez współczesnych. Tłumaczy, że bohaterowie byroniczni tylko pozornie są egoistami, a w głębi duszy to osoby o niezwykłej wrażliwości.
Ostatnia spowiedź Giaura stanowi kluczową część utworu. Bohater, umierając, wyznaje swoje grzechy i uczucia. Zazdrości mnichom spokojnego życia, ale jako rycerz nie boi się śmierci na wojnie. Obawia się jednak kary za zabójstwo Hassana, którego zamordował z zemsty.
Ciekawostka! W "Giaurze" pojawia się motyw ars moriendi (sztuka umierania), znany z wcześniejszej literatury jak "Pieśń o Rolandzie" czy "Legenda o św. Aleksym".
Giaur opowiada o swojej miłości do Leili i rozpaczy po jej stracie. Charakterystyka Giaura ujawnia się w jego wyznaniach - czuje się grzesznikiem, ale Leilę uważa za niewinną. Ból po jej utracie był tak wielki, że nie pozwalał mu oddychać. Umierając, widzi zjawę ukochanej i prosi o prosty pogrzeb.
Bohater wspomina także swoje szczęśliwe młodzieńcze lata, ale żałuje, że nie uratował Leili. Jego życie kończy się wewnętrznym upadkiem - umiera "od środka", co przypomina motyw znany z "Dziadów cz. IV" Mickiewicza.