Jan Kasprowicz był jednym z najwybitniejszych poetów Młodej Polski, którego twórczość znacząco wpłynęła na rozwój literatury polskiej przełomu XIX i XX wieku.
Twórczość Kasprowicza charakteryzowała się niezwykłą różnorodnością form i tematów. Jego najbardziej znane dzieło "Dies irae" stanowi przykład ekspresjonizmu w literaturze polskiej, ukazując głębokie rozterki duchowe i egzystencjalne niepokoje epoki. W utworze tym poeta wykorzystuje symbolikę religijną i apokaliptyczną, tworząc przejmujący obraz ludzkiego cierpienia i poszukiwania sensu istnienia. Innym znaczącym dziełem jest "Krzak dzikiej róży", w którym autor łączy elementy symbolizmu z naturalistycznym opisem tatrzańskiej przyrody.
Życie osobiste poety było równie złożone jak jego twórczość. Jan Kasprowicz miał cztery żony, a jego związki znacząco wpływały na jego poezję. Pochodzący z chłopskiej rodziny, poprzez swoją ciężką pracę i talent osiągnął pozycję profesora Uniwersytetu Lwowskiego. W jego dorobku znajdują się nie tylko wiersze, ale także dramaty i przekłady literatury światowej. Zmarł w 1926 roku w Poroninie, pozostawiając po sobie bogaty dorobek literacki, w którym przeplatają się wątki religijne, filozoficzne i społeczne. Jego twórczość stanowi doskonały przykład ewolucji od naturalizmu, poprzez ekspresjonizm, aż po mistycyzm, co czyni go jednym z najbardziej wszechstronnych twórców swojej epoki. W jego dziełach widoczne jest napięcie między impresjonizmem a ekspresjonizmem, co szczególnie uwidacznia się w sposobie obrazowania i konstruowania poetyckiej wizji świata.
