Geneza i charakterystyka dramatu
"Kordian" powstał jako pierwsza część planowanej trylogii. Akcja dramatu rozgrywa się w latach 1825-1829 w różnych lokalizacjach: w Londynie, Włoszech, Watykanie i Warszawie.
Utwór jest typowym dramatem romantycznym. Charakteryzuje go nieprzestrzeganie zasady trzech jedności, otwarta kompozycja i synkretyzm rodzajowy. W dziele występuje niejednorodność stylistyczna - mieszają się elementy tragizmu i komizmu, poezji i prozy. Rzeczywistość przenika się tu ze światem fantastycznym.
W "Kordianie" Słowacki prezentuje odmienną od Mickiewiczowskiej koncepcję historii - według poety to szatan, a nie Bóg, ma decydujący wpływ na bieg dziejów. Ludzie są jedynie igraszką w rękach sił zła.
Warto zapamiętać! "Kordian" jest pełen ważnych symboli: sztylet oznacza spiski, płaszcz - walkę otwartą, przerwana szabla symbolizuje walkę, a szpada - walkę pasywną.
Ważnym elementem dramatu jest monolog na Mont Blanc, który często zestawia się z Wielką Improwizacją z "Dziadów" Mickiewicza. W przeciwieństwie do pewnego siebie Konrada, Kordian ma wątpliwości. Jego monolog jest skierowany do samego siebie, a nie do Boga. Łączy ich jednak samotność, refleksje nad losem świata i poczucie powołania.
W utworze pojawia się też idea winkelriedyzmu - poświęcenia jednostki dla dobra narodu. Kordian identyfikuje się z tą koncepcją, pragnąc stać się polskim patriotą gotowym do ofiary w imię wolności ojczyzny.