Pozytywizm w Polsce był kluczowym okresem rozwoju społecznego i kulturalnego, trwającym od 1864 do 1890 roku. Epoka ta ukształtowała się w szczególnych warunkach historycznych po klęsce powstania styczniowego.
- Ramy czasowe pozytywizmu w Polsce różniły się od europejskich (1850-1880)
- Filozofia pozytywizmu opierała się na racjonalnym myśleniu i praktycznym działaniu
- Praca organiczna i praca u podstaw stały się głównymi hasłami epoki
- Dominowała proza, szczególnie powieść i nowela
- Rozwój realizmu w sztuce i literaturze był charakterystycznym zjawiskiem epoki
- Główni przedstawiciele to Bolesław Prus, Adam Asnyk i Maria Konopnicka
