Modernizm w polskiej literaturze był złożonym okresem artystycznym, który rozwinął się na przełomie XIX i XX wieku jako odpowiedź na pozytywistyczne ideały. Charakteryzował się pesymistycznym spojrzeniem na świat, inspirowanym między innymi przez filozofię Schopenhauera. Artyści tego okresu często wyrażali rozczarowanie rzeczywistością i poszukiwali ucieczki w świecie sztuki i wyobraźni.
Wizerunek artysty młodej polski był szczególnie istotnym elementem tego okresu. Twórcy postrzegali siebie jako jednostki wyjątkowe, niezrozumiane przez społeczeństwo, często pogrążone w melancholii i dekadentyzmie. Sztuka stała się dla nich nie tylko formą ekspresji, ale również sposobem na ucieczkę od przyziemnej rzeczywistości. Artyści tego okresu często sięgali po motywy związane z naturą, folklorem i mistycyzmem, tworząc dzieła pełne symboliki i metaforycznych znaczeń.
Modernizm przyniósł również znaczące zmiany w formie artystycznej. Twórcy eksperymentowali z nowymi środkami wyrazu, odchodząc od tradycyjnych form literackich. W poezji pojawiły się innowacyjne metafory, symbole i niekonwencjonalne środki stylistyczne. Proza modernistyczna charakteryzowała się psychologizmem, skupieniem na wewnętrznych przeżyciach bohaterów oraz analizą ich stanów emocjonalnych. Okres ten pozostawił trwały ślad w polskiej kulturze, wpływając na rozwój literatury i sztuki w kolejnych dekadach.
