Sonety Mikołaja Sępa Szarzyńskiego
Poezja Sępa Szarzyńskiego ma wyraźny charakter religijny i koncentruje się na samotności człowieka. Autor przedstawia Boga jako jedyny ratunek przed upadkiem duchowym. W jego utworach odnajdujemy typowe dla baroku motywy: życie jako nieustanna walka oraz vanitas - przekonanie o marności i przemijalności rzeczy ziemskich.
Sonet I zatytułowany "O krótkości i niepewności na świecie żywoła człowieczego" porusza temat nieuchronnego upływu czasu. Poeta podkreśla, że wszystkie dobra doczesne przemijają, a prawdziwie szczęśliwy jest ten, kto rozpoznał nietrwałość materialnych przedmiotów.
Sonet IV "O Wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem" przedstawia los człowieka jako ciągłą wojnę duchową. Tematyka ta nawiązuje do biblijnej Księgi Hioba, co widać w porównaniach zawartych w maturze próbnej z 2022 roku.
Warto zapamiętać! Sęp Szarzyński mistrzowsko wykorzystuje środki artystyczne charakterystyczne dla baroku: oksymorony (zestawienia wyrazów o przeciwstawnym znaczeniu), paradoksy, inwersje, przerzutnie, apostrofy i peryfrazy.
W Sonecie V "O nietrwałej miłości rzeczy świata tego" poeta analizuje siłę miłości. Pokazuje, że życie bez miłości jest niemożliwe, ale kochanie również przynosi problemy. Miłość to potężna siła kierująca człowiekiem niezależnie od jego woli, a materialne ciało często wiedzie duszę na pokuszenie. Według poety, prawdziwym i najwłaściwszym celem miłości powinien być Bóg.