Wiersz "Melodia mgieł nocnych" autorstwa Kazimierza Przerwy-Tetmajera to jeden z najważniejszych utworów młodopolskich, który doskonale przedstawia charakterystyczne cechy liryki młodopolskiej. Utwór ten jest przykładem symbolizmu i impresjonizmu, gdzie poeta maluje słowami nastrojowy obraz górskiego krajobrazu spowitego mgłą.
Motywy tatrzańskie odgrywają w tym utworze kluczową rolę - góry są przedstawione jako przestrzeń mistyczna, tajemnicza i niedostępna. Poeta wykorzystuje synestezję, łącząc wrażenia wzrokowe, słuchowe i dotykowe, by stworzyć wielowymiarowy obraz nocnej scenerii górskiej. Mgła jest tu nie tylko zjawiskiem atmosferycznym, ale symbolem tajemnicy i ulotności życia. Charakterystyczne dla utworu jest nagromadzenie środków stylistycznych: metafor, personifikacji i epitetów, które budują nastrój melancholii i zadumy.
Utwór ten doskonale ilustruje główne założenia poezji młodopolskiej: fascynację naturą, nastrojowość, symbolizm oraz muzyczność wiersza. Poeta wykorzystuje instrumentację głoskową i rytmiczność, by stworzyć efekt melodyjności, który współgra z tytułem utworu. Krajobraz tatrzański staje się pretekstem do rozważań filozoficznych nad istotą bytu, przemijaniem i relacją człowieka z naturą. Wiersz ten jest również przykładem typowego dla epoki nastroju dekadentyzmu i melancholii, gdzie natura jawi się jako potężna, tajemnicza siła, wobec której człowiek pozostaje bezradny i zafascynowany jednocześnie.