Średniowiecze w Polsce to okres historyczny, który rozpoczął się wraz z przyjęciem chrztu przez Mieszka I w 966 roku i trwał do końca XV wieku.
Ramy czasowe średniowiecza w Polsce obejmują okres od 966 do około 1500 roku, choć koniec średniowiecza w Europie nastąpił nieco wcześniej. W tym czasie rozwinęła się bogata literatura średniowieczna, której główne cechy to religijność, uniwersalizm, alegoryczność i dydaktyzm. Wśród najważniejszych utworów średniowiecza można wymienić "Bogurodzicę", "Kronikę Galla Anonima", "Kronikę Wincentego Kadłubka" oraz "Rozmowę Mistrza Polikarpa ze Śmiercią".
Istotnym elementem kultury średniowiecznej była scholastyka, czyli filozoficzny i teologiczny nurt myślowy, który łączył wiarę z rozumem. Scholastyczny sposób myślenia opierał się na metodzie dialektycznej, gdzie poprzez zadawanie pytań i udzielanie odpowiedzi dążono do poznania prawdy. Najwybitniejszym przedstawicielem tego nurtu był św. Tomasz z Akwinu, twórca tomizmu. Literatura średniowiecza w Polsce charakteryzowała się silnym wpływem łaciny i kultury chrześcijańskiej. Cechy literatury średniowiecza religijna obejmowały teocentryzm, uniwersalizm, anonimowość twórców oraz alegoryczność przekazu. Okres ten zakończył się wraz z nastaniem renesansu, który przyniósł nowe prądy humanistyczne i świeckie spojrzenie na świat. Przejście między epokami było płynne, a koniec średniowiecza w Polsce umownie datuje się na rok 1500, choć niektóre średniowieczne tradycje i sposoby myślenia przetrwały znacznie dłużej.
