Hasła i cechy literatury średniowiecznej

Główne hasła epoki średniowiecza to "memento mori" (pamiętaj o śmierci), przypominające o nieuchronności śmierci i przemijaniu doczesnych spraw, oraz "ora et labora" (módl się i pracuj), odzwierciedlające postawę zakonników wobec Boga i świata. Cechy literatury średniowiecza obejmowały dwujęzyczność (pisano po łacinie i w językach narodowych), anonimowość (autorzy pozostawali nieznani, tworząc na chwałę Boga), religijność (dominowały utwory związane z wiarą), alegoryczność i symboliczność (dzieła niosły ukryte znaczenia), dydaktyczność (utwory miały wychowywać odbiorców) oraz parenetyczność (kreowano wzorce osobowe do naśladowania).

Przykład: "Bogurodzica" i "Legenda o św. Aleksym" to przykłady literatury średniowiecza, które ilustrują teocentryzm i parenetyczność epoki.

Definicja: Parenetyczność to cecha literatury średniowiecznej polegająca na kreowaniu wzorców osobowych, które powinny być naśladowane przez odbiorców.

Główne pojęcia i motywy średniowiecza

W epoce średniowiecza kluczowe znaczenie miały pojęcia takie jak teocentryzm, franciszkanizm i asceza. Teocentryzm stawiał Boga w centrum życia i nadawał mu sens. Franciszkanizm wyrażał postawę ufnej miłości do Boga, ludzi i przyrody, głosząc radość istnienia i naśladowanie Jezusa. Asceza oznaczała dobrowolne wyrzeczenie się dóbr materialnych i ziemskich przyjemności w dążeniu do zbawienia. Ważnymi motywami były również "deesis" (przedstawienie Jezusa, Maryi i Jana Chrzciciela), "danse macabre" (taniec śmierci symbolizujący równość wszystkich wobec śmierci) oraz "ars moriendi" (sztuka umierania zgodnie z chrześcijańskimi zasadami).

Highlight: Pojęcia kluczowe dla epoki średniowiecza to teocentryzm, franciszkanizm i asceza, które kształtowały światopogląd i literaturę tego okresu.

Przykład: "Kwiatki św. Franciszka" to utwór ilustrujący ideę franciszkanizmu, głoszący miłość do Boga, ludzi i przyrody.