Budowa i treść wiersza
"Romans wieczorny" ma klasyczną, uporządkowaną strukturę składającą się z sześciu czterowersowych strof. Wiersz charakteryzuje się regularnym układem rymów (abab), głównie żeńskich i dokładnych, co nadaje utworowi spokojny, refleksyjny ton.
Podmiot liryczny wspomina swój "romantyczny, śpiewny" kraj, w którym pozostał staw otoczony brzozami i olszynami - typowymi elementami polskiego krajobrazu. To miejsce, gdzie "ballady nie giną", a na ścieżkach spotykają się cienie dawnych kochanków. Pośrodku stawu stoi stara łódka porośnięta wikliną, przechowująca pamięć o zakochanych, którzy wierzyli w wieczną miłość.
W kolejnych strofach obserwujemy, jak podmiot wraca nad staw, wsłuchuje się w przyrodę i szuka śladów nowych kochanków. Jednak miejsce wydaje się wymarłe - z zaschnięta zielenością i próchnem drzew. Staw staje się symbolem pamięci o pierwszej, romantycznej miłości, która przeminęła, ale pozostała w sercu mówiącego.
Warto zapamiętać! Wiersz pokazuje typowy dla neoklasycyzmu powrót do romantycznych wartości, które zniknęły we współczesnym świecie - to klucz do zrozumienia przesłania utworu.