Romantyzm to kluczowa epoka w literaturze europejskiej i polskiej, charakteryzująca się indywidualizmem, irracjonalizmem i buntem przeciwko zastanym normom. Ramy czasowe romantyzmu w Europie to lata 90. XVIII wieku do końca lat 40. XIX wieku, natomiast ramy czasowe romantyzmu w Polsce to okres 1822-1864. Epoka ta przyniosła nowe gatunki literackie, koncepcje filozoficzne i artystyczne, a także ważne idee społeczno-polityczne. Najwybitniejsi polscy twórcy epoki romantyzmu to Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński i Cyprian Norwid, których dzieła do dziś stanowią kanon literatury polskiej.
• Początek romantyzmu w Europie wiąże się z rewolucją francuską (1789-1799).
• Początek romantyzmu w Polsce datuje się na rok 1822, kiedy Adam Mickiewicz wydał "Ballady i romanse".
• Koniec romantyzmu w Polsce nastąpił w 1864 roku, po upadku powstania styczniowego.
• Główne idee romantyzmu obejmują irracjonalizm, indywidualizm, prometeizm i mesjanizm.
• Najsłynniejsze utwory romantyzmu polskiego to "Dziady", "Pan Tadeusz" i "Kordian".