Podstawy romantyzmu
Romantyzm to epoka, która trwała od przełomu XVIII i XIX wieku aż do 1848 roku w Europie. W Polsce zaczął się w 1822 roku wraz z wydaniem "Ballad i romansów" Mickiewicza i zakończył upadkiem Powstania Styczniowego w 1864 roku.
Ta epoka wiary i uczuć była sprzeciwem wobec wcześniejszego klasycyzmu i oświeceniowego racjonalizmu. Romantycy wierzyli, że świat nie da się poznać tylko rozumem - trzeba też serca i wyobraźni.
Filozofowie tej epoki, jak Hegel, wprowadzili ideę "ducha dziejów" - siły kierującej historią. Schlegel podkreślał wyjątkową rolę poezji, a Schelling mówił o sztuce jako "zbliżeniu rzeczy najbardziej przeciwnych".
💡 Pamiętaj: Romantycy łączyli przeciwieństwa - tragizm z komizmem, piękno z brzydotą, realność z fantastyką.
Główne cechy literatury romantycznej to irracjonalizm, oniryzm (świat snów), nieprzestrzeganie zasady mimesis, ludowość oraz fascynacja średniowieczem i tajemnicą.