Romantyzm był kluczowym okresem w kulturze europejskiej, przypadającym na lata 1822-1863 w Polsce.
Epoka ta charakteryzowała się kilkoma fundamentalnymi cechami. Irracjonalizm stanowił podstawę światopoglądu romantyków, którzy wierzyli w istnienie rzeczywistości pozazmysłowej i nadprzyrodzonej. Indywidualizm w epoce romantyzmu przejawiał się w kulcie jednostki wybitnej, często zbuntowanej przeciw zastanej rzeczywistości. Historyzm w romantyzmie oznaczał szczególne zainteresowanie przeszłością narodową i ludową tradycją. Widoczne to było szczególnie w dziełach takich jak "Konrad Wallenrod", gdzie historia służyła jako tło dla uniwersalnych prawd o ludzkiej naturze.
Mesjanizm w literaturze romantycznej wyrażał przekonanie o szczególnej roli narodu polskiego w dziejach świata, porównując jego cierpienia do męki Chrystusa. Ludowość w romantyzmie i orientalizm w romantyzmie to kolejne istotne elementy epoki - pierwsze zjawisko objawiało się fascynacją kulturą wiejską i folklorem, drugie zaś zainteresowaniem kulturą Wschodu. Mistycyzm w romantyzmie przejawiał się w przekonaniu o istnieniu świata duchowego i możliwości kontaktu z nim. Romantycy wierzyli w potęgę uczuć i wyobraźni, przedkładając je nad rozum i racjonalne poznanie. Te cechy romantyzmu ukształtowały nie tylko literaturę, ale również sztukę, muzykę i architekturę (historyzm architektura) tego okresu, tworząc kompleksową wizję świata i człowieka, która wpłynęła na kolejne pokolenia twórców i myślicieli.