Romantyzm w Polsce stanowił przełomowy okres w historii literatury polskiej, trwający od około 1822 do 1863 roku.
Początek romantyzmu w Polsce wiąże się z publikacją "Ballad i romansów" Adama Mickiewicza, które zapoczątkowały nową epokę w kulturze polskiej. Wśród najwybitniejszych pisarzy romantyzmu znajdują się Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Cyprian Kamil Norwid i Zygmunt Krasiński. Cechy romantyzmu obejmowały indywidualizm, uczuciowość, ludowość oraz patriotyzm. W utworach dominowały motywy romantyczne takie jak miłość do ojczyzny, walka o wolność, natura jako źródło inspiracji, oraz konflikt jednostki ze społeczeństwem.
Literatura romantyzmu charakteryzowała się synkretyzmem gatunkowym, czyli łączeniem różnych gatunków literackich w obrębie jednego dzieła. Najlepszym przykładem jest "Dziady cz. III" Mickiewicza, gdzie występują elementy dramatu, liryki i epiki. Wśród najsłynniejszych utworów romantyzmu znajdują się "Pan Tadeusz", "Kordian", "Balladyna" czy "Nie-Boska komedia". Motywy literatury romantycznej często nawiązywały do folkloru, historii narodowej i mistycyzmu. Utwory tego okresu cechowała także obecność elementów fantastycznych, gotyckich oraz ludowych. Synkretyzm w romantyzmie przejawiał się nie tylko w mieszaniu gatunków, ale także w łączeniu różnych stylów, nastrojów i konwencji literackich, co doskonale widać w takich dziełach jak "Dziady" czy "Kordian", gdzie przeplatają się elementy realistyczne z fantastycznymi, a sceny dramatyczne z lirycznymi wyznaniami.
