Poeci Skamandra wobec historii
Skamandryci to najważniejsza grupa poetycka Polski międzywojennej, która powstała w 1920 roku. Do jej czołowych przedstawicieli należeli m.in. Julian Tuwim i Jan Lechoń. Grupa ta charakteryzowała się dystansem wobec romantycznej wizji historii Polski jako dziejów cierpień narodu i wzniosłej misji Polaków.
Highlight: Skamandryci odrzucali romantyczny model literatury pełnej patosu i powagi jako formy posłannictwa narodowego.
Cechy poezji skamandrytów obejmowały:
- Brak formalnego programu - grupa była "programowo bezprogramowa"
- Silny związek z teraźniejszością
- Pochwałę życia i witalizm
- Odcięcie się od poezji młodopolskiej i romantycznej poezji wieszczej
- Poetykę codzienności - zwykły człowiek jako bohater literacki
- Optymizm wobec teraźniejszości i przyszłości
- Elementy dowcipu, humoru i ironii w poezji
Example: Wiersz Juliana Tuwima "Do krytyków" jest przykładem poetyki Skamandrytów.
Za swojego patrona artystycznego Skamandryci uznali Leopolda Staffa, co podkreślało ich dążenie do odnowienia języka poetyckiego i tematyki wierszy.
Vocabulary: Witalizm - postawa życiowa charakteryzująca się afirmacją życia, energią i optymizmem.
Poezja Skamandrytów często stawała się zabawą słowem, co stanowiło wyraźny kontrast wobec patetycznej i poważnej poezji romantycznej. Ta nowa poetyka lepiej odpowiadała rzeczywistości odrodzonej Polski i potrzebom czytelników w okresie międzywojennym.